[The Final Prophecy] The final prophecy has faded

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

In elk paar ogen stond angst, ongeloof en verwarring gebrand. Rook wolkte in een dik zwart gordijn over het Skyclan gebied en de vlammen raasden genadeloos over het territorium. Silverfang wist dat ze hier niet meer konden blijven. Terwijl een regen van as over hen neerdaalde, leidde hij de wanhopige katten zo snel mogelijk het woud door. Zijn passen waren zwaar van het verlies, maar hij hield een oog op de naderende muur van vlammen en spoorde de clan aan door te lopen. De bomen om hem heen begonnen heen en weer te zwaaien nu de wind aanwakkerde en het brandende woud in beroering bracht en het vuur opjoeg. Achter de rook zag Silverfang donkere wolken samenpakken. "Er komt regen aan," riep hij om iedereen aan te moedigen. "Dat zal het vuur doven!" Hij verborg echter de vraag die in ieders ogen was te lezen. Waar moesten ze nu heen? Ze hadden niks meer. Hun leider was gestorven, hun thuis verwoest. Het liet een groot gapend gat achter in Silverfang's hart en voor nu wist hij maar één plek waar hij de katten in veiligheid kon brengen. Fourtrees. Achter de highstones zouden de vier reusachtige eiken bescherming en beschutting bieden, voor nu. Het was bijna ironisch hoe de plek waar ze kort geleden nog van gevlucht waren, nu hun enige veilige thuishaven was. Silverfang versnelde zijn pas toen de hoogstenen in zicht kwamen. Het oversteken van het donderpad ging gelukkig vrij moeiteloos, het geraas van de monsters was niks vergeleken met het wrede gebulder van het vuur dat ze kort geleden nog hadden meegemaakt. De zilvere kater leidde iedereen veilig naar de overkant en met hun vachten gevuld met as en rook kwamen ze uiteindelijk terug uit bij Fourtrees. Silverfang wachtte totdat de laatste kat zich bij de groep had verzameld en opende toen zijn bek om de rest toe te spreken. "De andere clans moeten weten wat er gebeurd is," sprak hij, zijn stem rauw en aangetast door de rook. "Ik heb warriors nodig die de clanleiders kunnen inlichten. We kunnen niet meer terug naar het kamp dus we moeten overleggen hoe we vanaf hier verder gaan." Zijn oren gingen hangen toen hij bevestigde wat iedereens vrees moest zijn. Hun thuis was verwoest, het Skyclan territorium was niet meer. Silverfang voelde de eerste regendruppels zachtjes neerdalen op zijn pijnlijke, verschroeide huid. Het was alsof Starclan huilde om alles dat verloren was gegaan.

Deputy - 26 Moons - Fourtrees

_{Hun kamp verwoest door Starclan. Vuur had het gebied snel ingenomen en heel de clan was naar de fourtrees gevlucht. Duststar was dood en het territorium was verwoest. Waarom? "De andere clans moeten weten wat er gebeurd is," klonk er plots een stem, nog rauw van de rook. Silverfang, hun Deputy, hij was in ieder geval nog levend... "Ik heb warriors nodig die de clanleiders kunnen inlichten. We kunnen niet meer terug naar het kamp dus we moeten overleggen hoe we vanaf hier verder gaan." Voorzichtig keek ze even rond en stapte toen naar voren. ''Ik wil wel gaan...'' stelde ze voorzichtig voor, ''Windclan ofzo'' Haar leek dat de minst erge clan om op dit moment heen te gaan. Zwemmen kon ze niet, Shadowclan was zo... Shadowclannerig, en Thunderclan had, in haar ogen, een zeer sterke leader. Windclan zag er vriendelijker uit in haar ogen.}

Shellblade volgde de andere katten richting fourtrees. Hij kon nog steeds maar niet geloven dat hun kamp er niet meer was. Hij keek even achterom en zag dat de vlammen steeds meer van het territorium opslokten. Hij wilde er niet langer naar kijken en richtte zijn blik weer op het pad dat voor hem lag. Hij merkte dat de wind wat sterker begon te worden en dat maakte hem alleen maar banger dat het vuur sneller dichterbij zou komen. "Er komt regen aan." Hoorde hij Silverfang plotseling zeggen, hij was zo op het vuur gefocusd geweest dat hij nu pas echt naar de deputy keek. "Dat zal het vuur doven." Hij hoopte dat dat inderdaad het geval was, maar geloven wilde hij het nog niet echt. Hij zou zich pas veilig voelen als ze bij fourtrees waren. Daar zou het vuur niet kunnen komen en zouden de vier grote eiken hun beschermen. Shellblade probeerde zijn aandacht nu meer op het pad te focussen dan aan wat het vuur achter hem deed. Ze waren namelijk aangekomen bij het donderpad, alleen het donderpad leek hem nu veel minder eng dan de vlammen die achter hun aan hadden gezeten. Toen het donderpad eenmaal achter hem was, ontspande hij zich iets meer, nu merkte hij eigenlijk pas hoe gespannen hij de hele tijd was geweest en omdat het nu niet meer zo ver was naar fourtrees begon hij zich wat meer te ontspannen. Eindelijk was hij dan onder de beschutting van de vier grote eiken, alleen nu was het de vraag wat ze zouden moeten gaan doen. Terug naar hun eigen territorium was geen optie, dus wat nu? "De andere clans moeten weten wat er gebeurd is." Sprak Silverfang de clan toe. Shellblade wist dat dat inderdaad het beste was om eerst te doen, dan zouden ze daarna wel kunnen kijken wat er moest gebeuren. "Ik heb warriors nodig die de clanleiders kunnen inlichten. We kunnen niet meer terug naar het kamp dus we moeten overleggen hoe we vanaf hier verder gaan." Het besef begon nu pas echt tot hem door te dringen dat ze niet meer terug zouden kunnen naar hun eigen territorium. Alleen Silverfang had nu warriors nodig die naar de andere clans wilden gaan en hij was wel bereid om naar één van de clans te gaan. Hij stapte dan ook naar voren toe. "Ik wil wel naar één van de clans gaan" Zijn stem was nog schor van de rook die hij had ingeademd, maar hij had het er toch duidelijk genoeg uit gekregen.

"De andere clans moeten weten wat er gebeurd is," Klonk de stem van Silverfang. "Ik heb warriors nodig die de clanleiders kunnen inlichten. We kunnen niet meer terug naar het kamp dus we moeten overleggen hoe we vanaf hier verder gaan." De vacht van Coppersong was vuil, vuil van de rook. Zijn ogen traanden nog een beetje na, omdat er veel roet in was gekomen. Ook had hij zo hier en daar wat brandblaren. ''Ik wil wel gaan...'' Klonk de stem van Swanlake. ''Windclan ofzo'' Het was even stil. "Ik wil wel naar één van de clans gaan" Klonk toen de schorre stem van Shellblade. Coppersong stapte naar voren, en voegde zich naast Swanlake. ''Ik vergezel Swanlake naar de WindClan,'' miauwde hij en knikte naar hun leider.

De zwarte rook die om het Skyclan gebied hing, het wilde vuur dat leek te dansen over punten van de bomen was vast geprint in Eaglewings gedachte. Hij had geen woorden voor dit onrecht wat de Clan was aangedaan, om dan nog niet te spreken over de dood van Duststar. Alles leek hopeloos. Eaglewing was bedroefd maar ook boos. Hij voelde de rook schuren door zijn keel, zijn vacht stonk en zijn poten waren moe. Zijn stappen versnelde wanneer ze bij Fourtrees aankwamen. Ze waren veilig bij Fourtrees teruggekeerd. Eaglewing had er op toegewezen dat Burnedpaw veilig bij Fourtrees zou aankomen, daar hoefde hij zich nu geen zorgen meer over te maken. De sfeer was zwaar, de meeste katten zaten onder het grijze as en hadden schorre stemmen van het ingeademde rook."De andere clans moeten weten wat er gebeurd is," luidde Silverfangs door Fourtrees. Eaglewing kon aan zijn stem merken dat niet alleen hij last had gehad van de rook, dat was vanzelfsprekend. "Ik heb warriors nodig die de clanleiders kunnen inlichten. We kunnen niet meer terug naar het kamp dus we moeten overleggen hoe we vanaf hier verder gaan." Silverfangs blik sprak boekdelen. Eaglewing wilde zeker helpen nu het zo hard nodig was. Hij liep naar Silverfang toe en zag dat hij niet de enige was. ''Ik wil wel gaan...'' stelde Swanlake voor. ''Windclan ofzo.'' Ook Shellblade kwam naar voren. "Ik wil wel naar één van de clans gaan" zei hij met een schorre stem. ''Ik vergezel Swanlake naar de WindClan,'' klonk de stem van Coppersong. ''Dan ga ik wel naar de Riverclan,'' sprak Eaglewing. Hij vond het niet zo erg om nu zijn vacht nat te krijgen, daarbij vond hij de Riverclan een bepaalde rust uitstralen die hem nu wel goed zou doen.

Met snelle passen volgde ze haar deputy, nee, haar leider, naar fourtrees. Af en toe hoestend door de rook die hen nog altijd achtervolgde. Ze had genoeg as in geademd om haar longen te doen branden, maar dat weerhield haar er niet van stevig door te blijven lopen. Zoals altijd wist ze zichzelf sterk te houden, voor anderen, voor haarzelf. Het verlies dat haar Clan net had moeten wegslikken, lag haar nog zwaar om haar hart, maar ze moesten verder. Eenmaal aangekomen bij fourtrees, daalde ze voor de tweede keer deze nacht de heuvel af. Wat er zich net had voorgedaan zich in haar hoofd herhalen als een film die op repeat was gezet.

Eindelijk was daar beweging in de verte. Tussen de dichter wordende rookwolken door kon ze een paar katten aan zien komen. Raccoonpaw, Dogdance, Silverfang en.... Duststar? Eens ze dichterbij kwamen en ze haar ogen beter wist te focussen door de rookwolken heen, gleed er een koude rilling door haar heen. Silverfang en Dogdance droegen samen het levenloze lichaam van hun Clanleider. Een geschokte uitdrukking verscheen op Charcoalflare's gelaat. Ongelovig keek ze toe hoe Silverfang hen meldde dat Duststar dood was. 'Je zei dat jullie zo terug zouden zijn, dammit!' Zelf wist ze ook wel dat Silverfang er niets aan had kunnen doen. Ze wist hoe goed die twee met elkaar konden opschieten. Het feit dat hij hen daarna beval om met hem mee te komen, het feit dat ze hun dode Clanleader daar achter moesten laten, deed misschien nog wel meer pijn. Maar hij had nooit gewild dat zij hun leven zouden vergooien om hem mee te sleuren of hem nog te begraven.

De donkere wolken in de lucht voorspelden regen, maar de altijd zo optimistische poes vreesde dat de schade al te groot was. Bijna het gehele bos stond op dit moment in lichterlaaie, de horizon een onheilspellend oranje gloed aannemend. De toppen van Highstones als lange zwarte schaduwen tussen het flakkerende licht uitstekend. Charcoalflare liet haar blik weer op Silverfang vallen toen hij begon te spreken. Dat was waar ook. Zelfs als de andere Clans iets hadden meegekregen van de brand, dan nog moesten ze het hele verhaal horen. SkyClan kon hier niet eeuwig blijven rondhangen bij fourtrees. Ze zette een stap richting haar deputy waarna ze haar mond opende om te spreken. "Ik meld me aan om het nieuws te brengen. Maakt niet uit waar je me heen stuurt." Haar stem klonk kalm en krachtig. 'That's the Charcoal I know.'

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

De regen viel koel op zijn vacht neer, maar Silverfang wist dat het nog lang ging duren voordat het de enorme vlammenzee in de verte zou doven. En dan nog zouden ze niet meer terug naar huis kunnen, ze hadden geen thuis meer. Dat besef stak zo erg in zijn borst dat het zeer deed. Silverfang vroeg zich radeloos af waar hij nu met Skyclan terecht moest. Ze konden hier niet voor eeuwig blijven, de jammerende kreetjes van de kittens en het angstige gemiauw van de apprentices herinnerde hem daar pijnlijk aan. Silverfang keek toe hoe enkele warriors dapper naar voren stapte en aanboden de andere leiders te halen. Iedereen moest volledig uitgeput zijn na deze verschrikkelijke nacht, dus de kater knikte dankbaar hun kant omdat ze nog bereid waren de lange tocht naar de andere clans te maken. 'Ik wil wel gaan,' stelde Swanlake voor, 'Windclan ofzo.' Coppersong voegde zich naast haar en zei hij dat hij Swanlake zou vergezellen. Ook Shellblade, Eaglewing en Charcaolflare stapte naar voren. Silverfang dacht even na en nam toen een besluit. Het was inderdaad beter dat er twee warriors naar Windclan gingen en dan had hij het liefst dat er ook een tweetal naar Shadowclan zou gaan. Dit waren de clans met de nieuwe leiders en Silverfang kende ze nog niet goed genoeg om te weten hoe ze zouden reageren op zijn warriors. "Goed," miauwde hij uiteindelijk. "Swanlake en Coppersong gaan naar Windclan, Shellblade en Charcaolflare naar Shadowclan en Eaglewing naar Riverclan. Ikzelf zal naar Thunderclan gaan." Hij wachtte even totdat hij zeker wist dat iedereen het gehoord had en liet zijn blik toen op de rest van de warriors vallen. "Blijf bij elkaar en zorg dat de kittens, apprentices, queens en elders beschut blijven. Controleer ook of er gewonden zijn. We komen er zo snel mogelijk aan met de rest van de leiders," sprak hij hen toe, waarna hij zich omdraaide, naar het groepje warriors knikte en toen koers zette richting het Thunderclan gebied.

Deputy - 26 Moons - Fourtrees
Note: de warrios die naar de territoria zijn gestuurd mogen een topic in het betreffende clangebied openen om de leiders te halen

Er werden warriors uitgezonden naar alle clans, terwijl de grijze poes , welke wit hoorde te zijn, op zoek was naar haar kittens, waar waren ze? Waar waren ze gebleven? Ze zag ze net direct en een lichte paniek nam het van haar over. Had Starclan al haar kittens afgenomen? Of waren er nog over? En zo ja, waar? Haar leader, haar kittens, haar partner. Alles om haar heen begon te verdwijnen. Waarom? Wat deed ze verkeerd.

Dogdance bleef hijgend wat afzijdig terwijl er lichte huiveringen over haar lichaam liepen. De totale impact van de hele gebeurtenis, drong nu pas echt tot haar door nadat alle adrenaline weggevloeid was. Een vreemd soort vermoeidheid overspoelde haar en liet haar wat leegjes achter. De geur van verschroeide pels was ongelofelijk sterk en werd haar even te veel. Het maakte haar misselijk. Half en half luisterde ze dan ook naar Silverfang, zichzelf rustig makende door naar de heldere toon van zijn stem te luisteren. Totdat ze hoorde dat hij alleen naar de Thunderclan ging. Mooi dat dat niet ging gebeuren! Beslist stond ze op en liep ze in een bijna marcherende pas naar de kater toe. "Ik ga mee." Miauwde ze beslist, haar ogen vernauwende naar Silverfang, alsof ze hem uitdaagde om wat tegen te werpen. Ondertussen viel ze rustig in zijn pas om mee te lopen.

Everstar volgde de twee SkyClanners naar de Vierboom en verloor hen daarbij geen moment uit het oog. Een deel van de WindClanners was met haar meegegaan, waaronder haar deputy, maar ook een groot deel was in het kamp achergebleven. Zelfs als dit echt geen laffe truc van SkyClan was, konden andere clans, rogues of misschien zelf BloodClanners deze kans grijpen om een slecht bewaakt kamp aan te vallen. Everstar had er vertrouwen in dat haar kamp wel veilig was voor een eventuele aanval.
Onder het lopen sprak ze niet. Ze kwamen aan bij de Vierboom, waar Everstar meer katten van SkyClan zag. Katten van andere clans zag ze niet. Zouden de anderen wel komen? Waarschijnlijk waren zij gewoon later. Zeker van Stormstar verwachtte ze wel dat hij zou komen. Die kat, die vriend van alle clans leek te willen zijn, had misschien zelfs al wel toegezegd te helpen. Het zou haar niets verbazen. Firestar verwachtte ze ook wel. Ook hij leek daar wel vriendelijk genoeg voor. En Shrewstar? Dat wist ze nog zo net niet. Misschien redeneerde de ShadowClanleidster net als zij, en zou ze komen, al was het maar om erachter te komen wat de anderen deden. Of misschien ook niet. Hoe dan ook, ze zou er vast gauw genoeg achter komen.
Ze keek rond. De twee warriors hadden de waarheid gesproken, zag ze. Heel SkyClan had zich hier verzameld, hun vachten vol roet en hun ogen vol angst. Everstar keek verder, naar achter de Vierboom. Wat ze daar zag, deed haar adem stokken. Ze kon maar een klein deel van SkyClans territorium zien vanaf hier, en dit was ook nog eens het minst verwoeste deel, maar door wat ze daar zag, kon ze zich al wel een voorstelling maken van de ravage die de brand verder in hun gebied moest hebben aangericht. Regendruppels die op Everstars vacht vielen stelden haar gerust dat het vuur moest zijn gedoofd en er geen gevaar was voor haar eigen territorium.
Duststar zag ze niet, zoals de twee warriors haar al hadden verteld. Ook SkyClans deputy was nergens te bekennen. De warriors hadden niets over Silverfang gezegd, dus Everstar nam aan dat hij nog in leven was. Was hij soms ook naar een clan gegaan voor hulp? Aangezien er geen leider of deputy in de buurt was die ze aan kon spreken, besloot ze maar gewoon te wachten of er iemand naar haar toe zou komen. Met haar staart gebaarde Everstar naar haar gevolg dat ze moesten blijven staan, op een afstandje van de andere clan.

Met slepende poten slofte Featherleaf achter het groepje Skyclanners aan. Haar ogen traanden van de rook en ze rook niets anders dan de geur van verbrand hout. Ook haar gedachten leken beneveld. Ze reageerde op automatische piloot, nog steeds te geschokt om te kunnen beseffen wat was gebeurd. Toen ze dichter bij Fourtrees kwamen, werd de geur minder verstikkend en kon de cremekleurige poes, die er door het roet nu eerder grijs uitzag, het bos weer ruiken. Ook haar ogen, na een paar keer knipperen, traanden bijna niet meer. Nu pas zag ze dat haar clangenoten er ook niet al te best aan toe waren. Was... Was het zo erg? Een koude hand greep haar hart, terwijl ze zich aarzelend omdraaide. Het schouwspel liet haar naar adem happen. Hun hele gebied stond in brand. Het kamp was niet meer te herkennen onder de vlammenzee. Daar was Duststar gestorven, besefte ze met een schok. Dus nu zou Silverfang hun nieuwe leider worden. En waar zouden ze leven? Hun hele gebied was verwoest. Featherleaf voelde de paniek weer naar haar keel grijpen en verplichtte zichzelf er niet aan te denken. Met haar gedachten op nul stak ze het donderpad over en vervolgde haar weg naar Fourtrees, samen met haar clangenoten. Pas toen ze daar aangekomen waren, rook Featherleaf pas goed de geur van verschroeide vacht. Met een schok zag ze dat haar pels aan haar rechterkant bijna helemaal weggebrand was. Het duizelde haar en ze viel onhandig op de grond. Het werd haar nog maar eens duidelijk dat ze echt op het randje van de dood had gestaan. Ze richtte haar blauwe ogen op toen Silverfang warriors vroeg om naar de andere Clans te gaan. Maar Featherleaf had er de fut niet meer voor. Al snel hadden een paar warriors aangeboden om naar de andere clans te gaan, maar toch voelde ze zich schuldig. Het was haar plicht om haar clan te helpen en beschermen, en voelde alsof ze tekortschoot. Er nestelde een diepe pijn in haar botten, die zich langzaamaan door haar hele lijf verspreidde. Hun hele territorium was verwoest, hun leider was gestorven... Wat hadden ze nog over? Waar moesten ze nu heen? Het deed te veel pijn. Met een beverige zucht sloot Featherleaf haar ogen, terwijl de eerste regendruppels op haar vacht uiteenspatten.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverfang liep zwijgzaam met de groep Thunderclanners mee. Zijn schrijnende poten maakten het moeilijk voor hem om de rest bij te houden, maar hij liet zich niet kennen en probeerde zoveel mogelijk aan kop te blijven. Het liefst was hij zo snel mogelijk weer bij Skyclan. Als ze bij Fourtrees aankwamen wilde hij de eerste zijn die de clan weer zag. Het besef dat hij niet heel veel meer van zichzelf kon vragen drukte dan ook zwaar op hem neer. Met op elkaar geklemde kaken nam hij iets terug in tempo, wetende dat hij de energie die hij in zijn passen zette beter kon bewaren voor later. Zijn bleekgroene ogen gingen even naar de katin die naast zijn zijde liep. Silverfang wilde ook niet teveel meer van Dogdance eisen. Ondanks alles wat er gebeurd was hield hij nog steeds een beschermende houding jegens haar, misschien juist nu wel meer dan ooit. "Nog even," probeerde hij haar gerust te stellen. Nog even en dan zouden ze weer bij de clan zijn. Dan zouden ze een oplossing verzinnen. Dat moest gewoon.

Na wat leek een hele lange tijd zag hij eindelijk de vier grote eiken in zicht komen. Bij het zien van de clan leek het besef van wat allemaal was voorgevallen weer hard op hem in te slaan. Hij probeerde zich staande te houden, keek naar Firestar en knikte toen om aan te geven dat ze door konden lopen. Tijdens de daling viel het hem op dat Windclan al gearriveerd was en Silverfang merkte dat hij daar gemengde gevoelens over had. Aan de ene kant was hij blij dat ze er waren, aan de andere kant vroeg hij zich af of Everstar echt bedoelingen had om te helpen. Hij kende de leidster nog niet goed genoeg om daar een oordeel over te kunnen vellen. "Everstar," groette hij ietwat schor toen hij bij de grote rots was aangekomen. Hij besloot zijn trots opzij te zetten - zoveel had hij daar toch niet meer van over - en toch zijn dank te betogen, dat was het minste wat hij kon doen. "Bedankt dat je hierheen wilde komen." Hij keek even naar Firestar, uiteraard gold hetzelfde voor hem, en liet zijn blik toen naar de horizon schemeren. Het was nu wachten op Eaglewing, Shellblade en Charcaolflare en of Riverclan en Shadowclan ook zouden komen..

Deputy - 26 Moons - Fourtrees

_{Dogdance's ogen stonden vermoeid terwijl ze Silverfang bij probeerde te houden. Een zekere doffe, moeë glans ging over haar ogen en haar pels voelde geschroeid. Haar normaal zo stevige pootkussentjes waren gekraakt en voelden schraal en pijnlijk aan. Eventjes hief ze haar kop toen Silverfang zijn pas versnelde, maar er kwam geen gebod over haar lippen geslopen om hem te verzoeken om langzamer te lopen. Ze liet haar blik weer zakken naar de grond en met ietwat slepende pootstappen bleef ze dus maar wat achteraan lopen. Ze klemde haar bleke tanden stevig op elkaar en bleef doorstappen. Plotseling verscheen Silverfang weer naast haar. De poes hief haar kop wat op en keek de kater even treurig aan. "Wat nu..?" Mompelde ze zachtjes. Haar oren gingen plat in haar nek liggen, die pluizig was omdat haar vacht recht overeind stond. Een zekere wanhoop lag in haar blik en stem, iets wat haar eigenlijk helemaal niet leek.

Ze drukte eventjes haar pels tegen die van Silverfang aan toen deze tegen haar sprak. "Ik hoop het.." Miauwde ze zachtjes en met een lichte snik in haar stem. Het werd haar allemaal teveel. Dogdance klemde haar kaken hierop stevig op elkaar. Ze wilde die verdrietige, zielige stem niet meer uit haar mond komen. Ze wendde haar blik weer af en ging maar wat op afstand van Silverfang zitten nu de kater verder ging met zijn deputy taken. Ze wist zeker dat ze niet bij de kater zou moeten zijn of hem hiermee moeten storen. Ze trok haar schouders wat hoger op en krulde haar staart om haar gestreepte voorpoten heen. Al haar spieren deden pijn en de beelden en indrukken die ze had gekregen, waren haar allemaal veel en veel teveel geworden. Pas nu besefte ze zich hoe erg ze verloren zou zijn zonder Skyclan, zonder het gebied. Wat als ze allemaal moesten vertrekken? Ze huiverde eventjes bij de gedachte. Onbewust had ze zichzelf helemaal afgezonderd van elke kat op de open plek. Maar het was niet erg. Nu eventjes niet. Ze moest even rust hebben en alles op een rijtje hebben. Niet dat het haar lukte op dit moment...}

_{De bomen waaide heen en weer terwijl er een vreemde sfeer hing in het woud. De katten vroegen zich af of dit allemaal door Starclan was veroorzaakt of dat ze hogere machten moesten vrezen. Iedereen had een lichte angst in de vacht zitten en ogen keken schichtig om zich heen. De lange vacht van een robuuste kater, waaide op terwijl hij in snelle pas over het pad liep. Zijn ambere ogen stonden ernstig en hij wilde dit zo snel mogelijk goed laten verlopen. Naast liepen zijn partner/deputy Mousefur en de Skyclan warrior Eaglewing. Zijn neus tegen de wind in terwijl hij in de verte het geluid hoorde van de rivier. Even later kwam Stormstar aan met enkele warriors bij de Fourtrees en keek strak naar de katten die zich daar ook hadden verzameld. De katten zagen er gehavend uit en zwartgeblakerd van de as, Stormstar slikte. Een sterke zwavelgeur hing onheilspellend in de lucht en hij vond het maar niks. Hij voelde de regen tikken tegen zijn lange vacht, voelde zijn warme hart even koud zijn. Hij was dan wel van een andere clan, had een sterk gevoel voor religie maar.. hij was niet van steen. Hij had ergens een soort medelijden met Skyclan, ze hadden in een klap hun thuis verloren. Daarbij hadden ze nu ook geen clanleader meer, Duststar was nergens te bekennen. Hij zag sommige katten huilen en paniekerig in het rond kijken, sommige waren gewond en hinkte. Stormstar keek ze even aan met ernstige blik en liep verder, wat een tragedie. Gelukkig doofde de regen nu het vuur, zodat de andere territoria niet beschadigd zouden worden. Stormstar keek met zijn ambere ogen naar Everstar die er met Windclan al was. Bij haar zat een zwartgeblakerde Silverfang, de deputy van Skyclan. Zo te zien had hij als waardig deputy de leiding op zich genomen, wat Stormstar goed deed. Een clan zonder leiding is nergens. Bij Silverfang zag hij ook al snel de jonge Firestar zitten met warriors van Thunderclan. Ze wilde zo te zien ook helpen en even leek vergeten dat de clan aartsrivalen waren, eentje was namenlijk in zeer grote nood. Stormstar liep op de katten af en knikte naar de katten, ''Werkelijk een tragedie Silverfang. Ik ben gekomen om te zien hoe de situatie bij jullie is. Klaarblijkelijk inderdaad dus niet erg goed, we moeten tot een oplossing komen. Daarbij zijn mijn medicine cat's berijd, om de gewonde te onderzoeken als dat door jou word toegestaan. Je eigen medicine cat zal het druk genoeg hebben.'' sprak hij beheerst. Zijn aanbod was niet van een dwaas, maar van rechtvaardigheid en een goed hart. Soms was het nodig om zulke beslissingen te maken. In het verleden had Skyclan ook wel eens Riverclan geholpen en zo bij alle clans. Stormstar ging zitten en sloeg zijn staart om zijn poten heen terwijl hij rustig afwachtte op het antwoord van Silverfang. Hij wendde zich even tot Everstar en Firestar. ''Zijn Windclan en Thunderclan ongedeerd?''}

F I R E S T A R

The fire that saved our Clan

Met stevige passen stapte hij achter de twee SkyClan katten aan. Hoewel zij van nature vijanden waren, kon hij het niet helpen zich in hun schoenen te plaatsen en medeleven te voelen. Nee, het was niet zijn gebied dat verwoest was door een brand, maar dit trof wel een hele Clan. Een hele Clan, compleet met elders, queens en kittens. Niemand wenste elkaar zulk leed toch toe. Het was stil tijdens de reis naar Fourtrees en ook hijzelf sprak geen woord. Ondertussen maalde zijn gedachten met verschillende ideeën om SkyClan te helpen. Hij besefte zich heel goed dat er de kans bestond dat de Clan zou moeten vertrekken. Eerlijk gezegd was het erg lastig om zo één twee drie ergens op te komen.

Eenmaal aangekomen op de open plek tussen de vier bomen, nam hij plaats bij Silverfang die net Everstar begroette en bedankte. De blik van de kater bleef ook nog even op hem hangen, voor een ander hun groepje vergezelde. Stormstar voelde totaal geen schaamte in het tonen van zijn medeleven en Firestar wist dat hij er goed aan zou doen om een voorbeeld te trekken uit de RiverClan leider. Na het aanbod van de statige kater, werd de aandacht op hem en Everstar gericht. De ThunderClan leider gaf hem een knikje. "Met ThunderClan is alles goed. Afgezien van enkele omgevallen bomen hier en daar zijn we bespaard gebleven" antwoordde hij kalm. Het voelde toch vreemd om het zo te brengen, in bijzijn van de Clan die de volle laag had gekregen. Waarschijnlijk vroeg iedereen zich af of dit StarClan's werk was.

WORDS ### TAGS Silverfang, Stormstar NOTES None

SkyClans deputy arriveerde met ThunderClan in zijn kielzog. Silverfang kwam naar Everstar toe. "Everstar. Bedankt dat je hierheen wilde komen," zei hij. Zijn stem was schor van de rook die hij had ingeademd. Everstar knikte kort, maar hoopte dat de deputy niet verwachtte dat haar komst meteen ook haar hulp betekende. Ze keek naar de SkyClanners. Ze zagen er op zijn zachtst gezegd miserabel uit. Bij sommigen waren hele stukken vacht weggeschroeid door het vuur en hun ogen stonden radeloos. Everstar voelde wel iets van medelijden voor de katten, maar ze bleven niet-WindClanners, dus of ze hulp zou bieden wist ze nog niet. Bovendien, wat kon ze doen? Ze kon hen moeilijk hun territorium teruggeven en ze was niet van plan een deel van haar eigen gebied af te staan.
Stormstar arriveerde, zoals Everstar al had verwacht. Hij sprak Silverfang aan en Everstar luisterde naar wat hij zei. ''Werkelijk een tragedie Silverfang. Ik ben gekomen om te zien hoe de situatie bij jullie is. Klaarblijkelijk inderdaad dus niet erg goed, we moeten tot een oplossing komen. Daarbij zijn mijn medicine cat's berijd, om de gewonde te onderzoeken als dat door jou word toegestaan. Je eigen medicine cat zal het druk genoeg hebben.'' Natuurlijk, allemansvriend Stormstar kwam SkyClan meteen te hulp. De imposante kater wendde zich nu tot haar en Firestar. ''Zijn Windclan en Thunderclan ongedeerd?'' vroeg hij. Viste hij naar informatie of was hij oprecht bezorgd? "Met ThunderClan is alles goed. Afgezien van enkele omgevallen bomen hier en daar zijn we bespaard gebleven," was Firestars antwoord. "Ook WindClan is in orde," zei Everstar. Ons territorium heeft niet eens bomen die om kunnen vallen, dacht ze er nog achteraan.
ShadowClan was nog niet gearriveerd. Everstar vroeg zich af of Shrewstar zou komen. Ze betrapte zichzelf erop dat ze hoopte van niet.

_{Aangekomen bij de vierboom zag de kater inderdaad de hele clan verzameld. Zijn blik ging even over de katten. Hun vachten zaten vol assen en bij velen waren er ook delen verschroeid. Het territorium er achter liet ook niets best zien. De grauwe massa zag er gruwelijk uit. De kater vroeg zich af hoeveel leden, afgezien Duststar zelf dan, de clan verloren had. Hij wist haast zeker dat er velen het niet gehaald hadden. Elders waren niet altijd de snelste meer en ook kittens zouden moeite hebben. Hoeveel leden had de clan verloren? En hoe ging het verder? Windclan en Riverclan waren er ondertussen ook al. Enkel Shadowclan nog niet. Zouden die nog komen? Niemand leek aanstalte te maken al te beginnen met de discussie. Dus hij ging er vanuit van wel. Ondertussen werd er gevraagd hoe het met de rest ging. De Deputy knikte enkel even bij Firestars woorden en luisterde voor de rest enkel naar de anderen.}

Ze snoof nog even, maar gaf uiteindelijk toe. Dit kon geen grap zijn, geen enkele kat was zo ziek om dat zo te bedenken. Toch vond ze het idee dat elke Clan weer bij Fourtrees zou verzamelen wat.. onheilspellend. De Clanleader betrad met een snelle pas weer het dal waar ze net nog had gezeten op de rots en zag dat de andere Clanleaders al gearriveerd waren. Bij het aanblik op Everstar ontsnapte een lichte grom haar keel en daarom ging ze ook ver uit de buurt van de rossige poes staan. Hun twee Clans konden nooit meer samenwerken totdat de eigenwijze poes had toegegeven dat een van haar Warriors haar Clan had aangevallen. Dus nee, dat zou nooit gaan gebeuren.

"ShadowClan is gearriveerd." Sprak ze met een neutrale stem en liet haar groene ogen over het dal glijden. Ja.. Ze herkende de sterke SkyClan geur en zag vele katten. De Clan was dus echt.. weg. Goed, en wat nu?

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

De regen bleef zachtjes neerdalen op zijn verschroeide huid en waste het zwarte as uit zijn vacht. Langzaam werden de tekenen van de verwoesting weggespoeld door de tranen van Starclan. Alleen het verlies zou blijven, net als de littekens op hun huid. Silverfang vroeg zich verslagen af of Starclan dit alles met opzet had gedaan. Maar lag dit soort macht nog wel in hun poten? En waarom zouden ze zoiets vreselijks doen? Waarom zouden ze het thuis van vele, van kittens, op zo'n gruwelijke wijze wegnemen en boven dat het leven wegnemen van een jonge leider die deze nog maar net had ontvangen? Silverfang klemde zijn kaken op elkaar, het was zo vreselijk oneerlijk. Nooit had hij gedacht dat hij zich ooit zo rampzalig zou voelen. En hij moest door, voor zijn clan. Niemand wist hoe ze nu verder moesten en hij was de enige die voor ze kon instaan.

Stormstar arriveerde en naarmate er steeds meer leiders kwamen voelde Silverfang ook weer hoop opkomen. Hij wist dat ze nog niet hadden toegezegd om te helpen, maar het feit dat ze er waren gaf hem al nieuwe kracht. 'Werkelijk een tragedie Silverfang. Ik ben gekomen om te zien hoe de situatie bij jullie is. Klaarblijkelijk inderdaad dus niet erg goed, we moeten tot een oplossing komen. Daarbij zijn mijn medicine cat's bereid, om de gewonde te onderzoeken als dat door jou word toegestaan. Je eigen medicine cat zal het druk genoeg hebben,' sprak de leider van Riverclan. Silverfang liet even een blik op Skyclan vallen. De meeste waren in het gras gaan liggen, dicht bij elkaar om steun te zoeken en het tragedie te verwerken, maar de medicine cats waren nog druk in de weer om alle gewonden te behandelen. Silverfang keek weer naar Stormstar en knikte, alle hulp was welkom op dit moment. "Bedankt," sprak hij oprecht. Van Firestar en Everstar hoorde hij dan hun territoria nog in orde was. Het vuur was gelukkig dus niet verder over het land verspreid. Weer moest Silverfang het vreselijke idee dat dit het werk was van Starclan onderdrukken. Dat was een gedachte die hij op dit moment er niet bij kon hebben. Het vertrouwen in hun voorouders was op dit moment het enige wat ze nog hadden.

'Shadowclan is gearriveerd.' Silverfang knipperde even met zijn ogen toen ook Shrewstar arriveerde. Alle clans waren gekomen. Blijkbaar zagen ze de ernst van de situatie in. Nu iedereen er was kwam de kater overeind en richtte hij zich tot de leiders. Hij voelde de ogen in zijn vacht branden toen alle katten door kregen dat het tijd was om te overleggen. Ze moesten met een oplossing komen, Skyclan kon niet voor eeuwig bij Fourtrees blijven. De zilvere kater schraapte zijn keel, zoekend naar het beetje kracht die zijn aangetaste keel kon aansporen om te spreken. "Het territorium van Skyclan is volledig verwoest," herhaalde hij, luider nu, zodat iedereen het kon horen. "Na de beving is er een brand ontstaan in het kamp die alles verzwolgen heeft. Duststar is in de brand omgekomen en ik heb de clan hierheen gebracht omdat we nergens anders heen konden." Naarmate de woorden moeizaam uit zijn bek rolden, begon het allemaal langzaam tot hem door te dringen, en hij voelde de tranen opkomen in zijn ogen. Hij verkrampte met een verbitterde uitdrukking op zijn gezicht, waarna hij zijn toespraak vervolgde, zijn stem zwaar. "Ik heb de clans bijeengeroepen omdat we moeten overleggen hoe we nu verder moeten. Ik kan de clan niet hier laten, Skyclan heeft een thuis nodig." Silverfang keek de leiders één voor één aan en er verscheen een zekere strijdlustige glans in zijn ogen. Die was hij nog niet verloren, hij was klaar om zijn clan te verdedigen als het moest.

Deputy - 26 Moons - Fourtrees

Samen met een groep Windclan katten kwam hij aan bij Four trees. Wat hij daar aantref waren Skyclankatten, waarschijnlijk zelfs de hele clan. Zij, Windclan, waren de eerste die bij Fourtrees aankwamen, waar waren de andere drie clans? Kwamen die nog? Hij ging naast Everstar staan, zijn blik zocht de grijze tabby; Silverfang. Deze kater was echter niet te vinden tussen de katten. Was hij ook dood? Of was hij naar een van de clans gegaan? Toen hij de kater zag aankomen, samen met Thunderclan, knikte hij hem 'vriendelijk' gedag.

Toen alle clans eenmaal gearriveerd waren begon Silverfang met spreken. "Het territorium van Skyclan is volledig verwoest," Miauwde de kater. "Na de beving is er een brand ontstaan in het kamp die alles verzwolgen heeft. Duststar is in de brand omgekomen en ik heb de clan hierheen gebracht omdat we nergens anders heen konden." Lionroar knikte. "Ik heb de clans bijeengeroepen omdat we moeten overleggen hoe we nu verder moeten. Ik kan de clan niet hier laten, Skyclan heeft een thuis nodig." Wat bedoelde de kater daar nu weer? Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Everstar, het was in ieder geval niet zijn taak om te beslissen. Maar wat moesten ze doen? Territorium afstaan? Dat zou hij nooit laten gebeuren!